Cali, te quiero!

Vanochtend komt Magnolia ons om 9 uur ophalen. We willen graag naar Rio Pance. Dat is een rivier net buiten de stad. Het is weekend en veel Caleños gaan dan naar de rivier en daarom wil ze op tijd weggegaan. Eerst rijden we langs Bambi het kindertehuis waar Leimar de laatste 1,5 in Colombia verbleef. Hij was één van de oudsten vertelde Adriana gisteren. De meeste kinderen die daar verbleven waren baby's of in ieder geval kleinere kinderen. Gladys vroeg dan vaak aan Leimar of hij even op ze wou letten en haar een seintje wou geven als er iets aan de hand was. Als ze huilden of in de luier gepoept hadden. Misschien verklaart dat nu waarom hij zich nog zo vaak bekommerd om de kleintjes. Bambi is inmiddels samengegaan met een ander kindertehuis en het huis waar hij verbleef is verkocht dus we moeten er niet zoveel van verwachten zegt Magnolia. Adriana heeft haar uitgelegd hoe we er naar toe moeten rijden. We zijn steeds verbaasd hoe goed Magnolia Cali kent. Met al die eenrichtingswegen en blocks is het niet makkelijk maar we vinden het huis uiteindelijk. Leimar kan het zich niet herinneren. We maken een fotootje met Leimar ervoor en dan gaat er een deur open naast het huis en is er wat nieuwsgierigheid van een Colombiaan. We vertellen wat we doen en hij vraagt aan ons of hij bij de buren zal vragen of we ook naar binnen kunnen kijken. Ja, dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn. Hij belt aan en boven op een balkon komt een stelletje naar buiten. Zij blijken het hele huis gekocht te hebben en tuurlijk mogen we binnenkijken. Ze komen naar beneden en zijn ook weer allervriendelijkst. Ze hebben wel wat aanpassingen gedaan maar we krijgen zo een heel goed idee van de ruimtes en een aantal dingen zijn nog gedeeltelijk intact. Hoe bijzonder dat Leimar hier 1,5 jaar heeft rondgelopen. Voor ons is onze missie dik geslaagd hier in Colombia. Dit is wat we wilden doen in Colombia, laten zien waar ze vandaan komen. Leimar begint zich toch een paar dingen te herinneren. Als we bij de wasbakken staan zegt hij: we moesten altijd tandenpoetsen voordat we naar de kerk gingen. En de tuin was groter in zijn gedachten als we op een klein binnenplaatsje komen. De jongeman zegt dat dat wel kan kloppen en Magnolia herinnert zich ook een trap aan de zijkant die naar boven naar een heel groot dakterras gaat. Die trap zit er nog en het dakterras ook maar die is nu alleen vanaf de bovenverdieping te bereiken. De ruimtes voelen verder wel prettig. Ik denk dat het toch een beetje een huiselijke sfeer heeft gehad. Wat indrukwekkend weer maar het plaatjes is weer iets completer. Na uitgebreid bedankt te hebben gaan we richting de rivier. Magnolia weet een mooie plek met ook een zwembad erbij. Daar aangekomen blijkt het dat er een privéfeest is deze dag. De eerste gasten arriveren al. Er worden allemaal Zwitserse vlaggetjes opgehangen. Magnolia heeft deze plek van Enrique, de eigenaar van hotel Stein in Cali, waar we 6 jaar geleden verbleven. Hij kwam ook uit Zwitserland. We rijden een stukje terug en gaan naar een plek waar ook een zwembad is. Hier moeten we iets entree betalen voor het zwembad. Het is een groot mooi terrein met allemaal tafeltjes en stoeltjes, een voetbalveldje, volleybalveldje en inderdaad een mooi groot zwembad. De jongens liggen er gelijk al in. Volgens Magnolia moeten we gelijk de lunch bestellen omdat dit heel lang kan duren. Er is geen menukaart maar we hebben keuze uit ongeveer 3 dingen. We gaan voor beef van de BBQ. Wat heerlijk is het hier zeg, de dag vliegt voorbij. De lunch is heerlijk en om ongeveer 16 uur gaan we richting ons fijne appartement. Dit is onze laatste avond en ik stel voor om nog een keer naar de wijk San Antonio te gaan naar een restaurantje en dan toch nog op zoek te gaan naar de salsaschool Salsa Pura. Ik heb op Tripadvisor een restaurantje gevonden maar wanneer we er aankomen ziet het er van de buitenkant niet uit of het open is. Oh, toch wel, een trappetje naar boven. Het lijkt niets maar nu wil ik toch wel even kijken. Op de eerste verdieping worden we alweer allerhartelijkst ontvangen en ja, we moeten even kijken op het dakterras. Nog een trappetje op en oh, wauw, wat een cadeautje. Een superleuk klein terras met lampjes en een keuken waar de heerlijkste geuren uitkomen. Ze hebben geen menukaart maar een supervriendelijke (ja sorry, het wordt een beetje eentoning) Caleña verteld ons wat ze hebben. Een puntzak met friet met knoflook en peterselie en dan kun je kiezen uit vlees van spareribs, pancetta of falafel of een combinatie van vlees van ribs en pancetta en uien. Een soort kapsalon maar dan lekkerder. Wat is dit lekker zeg. Misschien moet ik dit ook maar in Nederland introduceren, dit wordt een hit! Het meisje dat ons helpt verteld ons van alles en nog wat en ook over de Salsa, waar we naar toe moeten gaan en waar we nog een lekker ijsje kunnen halen. Ik heb op internet gelezen dat de Salsaschool om 21 uur sluit en het is inmiddels 20.30 uur. Kleine kans dat we nog iets van Salsa gaan zien maar ik geef natuurlijk niet op. Cali is de stad van de Salsa! Met kinderen is het wel wat lastiger omdat er natuurlijk van allerlei Salsashows zijn 's avonds maar daar mogen kinderen niet naar toe. Volgens het meisje van het restaurant zijn er 2 Salsascholen in San Antonio dus gaan we eerst degene zoeken tegenover de kerk. Ik zie geen salsaschool en stel voor dat we dan naar diegene gaan die ik heb opgezocht en die eerder ook al werd genoemd door Guiovanna die we eerder deze week in deze wijk ontmoet hebben. We vinden de school maar helaas 'cerrado'. Er zijn nog wel 3 mensen binnen. We proberen even aan de deur te duwen maar die gaat niet meer open. Dan opeens gaat de deur open en komen de 3 mensen naar buiten. Ze vragen ons wat we willen en zeggen dat ze al vanaf 18 uur dicht zijn en dat het helaas niet meer mogelijk is om een salsa-les te krijgen. Morgen zou het wel kunnen....maar dan vliegen we al. We snappen het natuurlijk helemaal....we zijn ook wel enigszins laat. Hahaha. We nemen afscheid en lopen de straat uit. Zij lopen aan de andere kant van de straat. Ze praten wat en kijken onze kant op en ineens steken ze over.....onze kant op.....Ze willen ons helemaal gratis een half uur les geven! Dit zijn de 3 eigenaren van de school. Neeeeee…...dit kan niet waar zijn. Dit is toch echt te gek. Ik wou alleen maar even om het hoekje kijken naar een salsa-les maar nu krijgen we zelf les met onze kinderen. Wat is dit ontzettend leuk. Wat een leuke mensen. De jongens zijn Caleños maar het meisje komt uit Zweden. Ze zou 4 jaar geleden 3 dagen in Cali blijven maar dat zijn inmiddels 4 jaar geworden. Ik snap haar wel!! Dit gevoel is niet te beschrijven. Wat heerlijk om even op deze heerlijke salsamuziek in de stad van de Salsa met deze mensen en mijn eigen gezin te mogen dansen. Gelukkiger kun je me echt niet krijgen! Ze willen er echt absoluut niets voor hebben. Zij krijgen er ook zoveel energie voor terug! Zijn ook blij met ons. Na afloop nog even een paar foto's en innige omhelzingen. Dan staan we buiten en moeten we weer landen. En die lach op ons gezicht verdwijnt niet meer!!! Wauw, Cali, te quiero mucho!!